Dionysiuskerkje / Geschiedenis kerk

Het St. Dionysiuskerkje, dat vermoedelijk gebouwd werd in de 11de eeuw, is één van de oudste vroeg Romaanse kerkjes van ons land.
Mogelijk is het kerkje de opvolger van een in de 9de eeuw gebouwde kapel bij de Karolingische hof Ascloha.
Rond 1500 is de westzijde met toren ingestort als gevolg van een grote overstroming van de Maas.
Aan de oostkant werd omstreeks 1555 de huidige laatgotische bakstenen toren gebouwd.
Op initiatief van pastoor Pinckers werd in 1916/1917 o.l.v. dr. Pierre Cuypers het kerkje vergroot en hersteld, waardoor het kerkje zijn huidige vorm kreeg.
In de muren van het kerkje vinden we Romeinse bouwfragmenten terug.
Zo zijn in de oostmuur van het kerkje, waar later de toren tegenaan is gezet, als versiering nog ronde hypocaustumtegels van een Romeins verwarmingssysteem ingemetseld.
Romeins bouwmateriaal is ook te zien in het dichtgemetselde poortje.
De aanwezigheid van dit bouwmateriaal doet vermoeden dat in de Romeinse tijd hier of in de nabijheid een groot stenen gebouw (een villa?) heeft gestaan.
Bezienswaardigheden in de kerk zijn een 12de -eeuwse Romaanse doopvont, wandschilderingen van mej.
Willebeek Lemaire, muurschilderingen en glas-in-loodramen van Joep Nicolas en Hubert Levigne en het hoofdaltaar met retabels van twee vroegere zijaltaren, gemaakt door de Roermondse beeldhouwer Karel Lücker. Noormannenpoortje.
De kerkgangers zouden bij het uitgaan van de mis door de lage doorgang gedwongen worden te bukken en zo te buigen naar het noorden; vandaar de naam Noormannenpoortje.
Bij het vernieuwen in 1934 van een deel van de fundering van het kerkje, stortte het Noormannenpoortje in.
Vervolgens werd hier gevonden Romeins bouwmateriaal hergebruikt bij het dicht metselen.
Dit wijst er op dat hier of in de buurt een Romeins gebouw heeft gestaan.